Już starożytni Grecy łączyli ze sobą psychikę i motorykę wykazując ich wzajemna na siebie oddziaływanie. „Psyche” w języku starogreckim oznaczała bowiem osobę, a „motorike” sprawność ruchową. Poprzez ćwiczenia poprawiali stan swojego ciała i również umysłu oraz własne samopoczucie. Termin psychomotoryka został utworzony przez Wilhelma Griesingera w 1844 roku. Ten niemiecki lekarz stworzył również podwaliny neuropsychiatrii.

Temat ten pojawił się również w filozoficznych rozważaniach takich postaci jak Eduard Seguin, Jean Marc Gaspard Itard.  Uważano, że jest możliwe wzajemne oddziaływanie

myśli – odczuć- ruchu – woli.

W ciągu ostatnich dziesięcioleci metoda psychomotoryki przeszła drogę prawdziwej ewolucji od koncepcji opartych na diagnozowaniu i leczeniu zaburzeń organizmu aż po koncentracji na fenomenie rozwoju dziecka a w konsekwencji człowieka dorosłego oraz seniora. Należy w tym miejscu zwrócić uwagę na niektóre postacie, których podejście miało znaczący wpływ na obraz obecnej psychomotoryki.  Marianne Frostig już w latach sześćdziesiątych ubiegłego wieku uważana była za pionierkę w dziedzinie pedagogiki uzdrawiającej oraz wspierania rozwoju poprzez ruch. W oparciu o jej dzieła Renate Zimmer z Niemiec opracowała swoją koncepcję podmiotowej psychomotoryki skoncentrowanej na dziecku. Z kolei jej prace miały znaczący wpływ na opracowanie przez Jolantę oraz Andrzeja Majewskiego stworzenia psychomotoryki Empowermentu.

W Polsce środowiska nauczycielskie z coraz większym zainteresowaniem śledzą pojawiające się ostatnio doniesienia z tego zakresu, gdyż przekonanie o pozytywnym wpływie ruchu na rozwój dziecka staje się coraz bardziej powszechne. Wiadomo bowiem, że ruch pozytywnie wpływa na ciało, poprawia samopoczucie, odporność, jak również stymuluje mózg. Dzieci potrzebują ruchu.   Rozwijając sprawność ruchową dziecka, przyczyniamy się do rozwoju jego mózgu. W mózgu przedszkolaka dokonuje się prawdziwa eksplozja połączeń neuronalnych, dlatego należy zadbać o możliwie bogatą stymulację ruchową. Wiek przedszkolny nazywany jest inaczej „apogeum motorycznym” albo „złotym okresem motorycznym”. Dziecko mające możliwość gromadzenia wystarczającej „bazy doświadczeń ruchowych” będzie przejawiało lepszą świadomość siebie, swoich możliwości i ograniczeń. Będzie bardziej adekwatnie odbierało otaczającą je rzeczywistość zachowując się odpowiednio do sytuacji. Jego rozwój poznawczy, emocjonalny i społeczny będzie optymalny. Pozbawiając je możliwości ruchu nie tylko ograniczamy sprawność ruchową, ale również osłabiamy pracę mózgu, gdyż jeśli nie będzie on pobudzany przez siatkowaty układ aktywizujący zacznie on wykazywać trudności z kontrolą pamięci i koncentracji.

Proces nauki dotyczący przecież nie tyko dzieci, uwarunkowany jest szeregiem czynników, wiadomo jednak, że motywacja oraz indywidualne nastawienie względem tego procesu odgrywa kluczową rolę.

W działaniach psychomotorycznych poprzez zainteresowanie i zafascynowanie (praca z dziećmi) i wywołanie wspomnień w przypadku osób w wieku senioralnym staramy się w możliwie maksymalny sposób  doprowadzić do sytuacji, w której osoba uczestnicząca w zajęciach jest rzeczywiście wysoko zmotywowana. „JA CHCE  uwolnić księżniczkę z zaczarowanego lasu”, „JA CHCE zostać pomocnikiem Św. Mikołaja”. Taka postawa powoduje, że  mózg szybciej i lepiej tworzy połączenia neuronów oraz jak się okazuje te połączenia są trwalsze. Znaczy uczymy się łatwiej i bardziej efektywnie.

Polskie Stowarzyszenie Psychomotoryki – kursy, szkolenia, certyfikaty, zajęcia psychomotoryczne dla dzieci